مدیکال نت - دانشنامه داروهای پزشکی

با اتصال به گيرنده‌هاى اپيوئيدى در سطح نخاعى انتقال ايمپالس درد را مهار مي‌کند.

درد شديد، محروميت از مواد مخدر.

درد:
بالغين: ۵/۲ mg تا ۱۰mg خوراکى / زيرجلدى / عضلانى هر ۴ تا ۱۲ ساعت در مواقع لازم.
محروميت از مواد مخدر:
بالغين: ۴۰ـ۱۵ mg خوراکي، زيرجلدى يا عضلانى در روز که در ابتدا براى هر فرد تنظيم مي‌شود، سپس ۱۲۰ـ۲۰ mg در روز که برحسب پاسخ بيمار سنجيده مي‌شود.
موارد منع مصرف: حساسيت مفرط، اعتياد (مخدر) يا بي‌حسى مامائي، مقادير زياد دارو هنگام ترم.

دستگاه عصبى مرکزي: خواب‌آلودگي، سرگيجه، منگي، سردرد، تسکين، سرخوشي.
گوارشي: تهوع، استفراغ، بي‌اشتهائي، يبوست، کرام، اسپاسم مجراى صفراوي.
ادرارى تناسلي: افزايش برون‌ده ادراري، سوزش ادرار، احتباس ادراري.
پوستي: راش، کهير، کبودي، گرگرفتگي، تعريق، خارش.
چشم، گوش، حلق و بيني: وزوز گوش، تارى ديد، ميوز،دوبيني.
قلبى عروقي: طپش قلب، براديکاردي، تغيير در فشارخون.
تنفسي: تضعيف تنفسي.

در افراد معتاد، حاملگى (در گروه B قرار دارد)، شيردهي، افزايش فشار داخل جمجمه‌اي، انفارکتوس ميوکارد (حاد)، بيمارى قلبى شديد، تضعيف تنفسي، بيمارى کبدي، بيمارى کليوي، بچه‌هاى کوچکتر از ۱۸ سال با احتياط مصرف شود.

سايميتدين و الکل باعث افزايش تضعيف CNS مي‌شود؛ آمفتامين‌ها باعث ازدياد تحريک CNS مي‌شود؛ فورازوليدون و MAOI باعث افزايش خطر تضعيف CNS, تشنج و کلاپس قلبى عروقى مي‌شود.

ملاحظات پرستاري:
پيگيرى آزمايشگاهي:
ـ نسبت I&O: کاهش برون‌ده ادرارى را چک کنيد؛ ممکن است نشانه احتباس ادرارى باشد.
توصيه‌ها:
ـ در صورت بروز تهوع و استفراغ دارو با ضداستفراغ مصرف شود.
ـ در موقع شروع بازگشت درد، فاصله دوز دارو را با پاسخ بيمار تنظيم کنيد.
ـ تغيير محل تزريق.
روش تهيه / تجويز:
ـ دارو را در ظروف تيره و در دماى اتاق نگهدارى کنيد.
ـ در موقع حرکت کردن بيمار به او کمک شود.
ـ اقدامات حفاظتى مانند نرده‌هاى کنار تخت، چراغ شب‌خواب، زنگ اخبار که به سادگى در دسترس باشد.
ارزيابى باليني:
پاسخ درماني: کاهش درد.
تغييرات دستگاه عصبى مرکزي: سرگيجه، خواب‌آلودگي، توهم ، سرخوشي، از دست دادن هوشياري، واکنش مردمک.
واکنش آلرژيک: راش، کهير.
اختلال عمل تنفسي: تضعيف تنفسي، ويژگي، تعداد و ريتم تنفسي؛ در صورتي‌که تعداد تنفس کمتر از ۱۰ در دقيقه است به پزشک اطلاع دهيد.
نياز براى تخفيف درد، وابستگى فيزيکي.
آموزش به بيمار و خانواده:
ـ گزارش کردن هرنوع تغيير در دستگاه عصبى مرکزي، واکنش‌هاى آلرژيک.
ـ در صورتي‌که دارو براى مدت طولانى استفاده شود، احتمال ايجاد وابستگى فيزيکى وجود دارد.
ـ علائم محروميت ممکن است ايجاد شوند: تهوع، استفراغ، کرامپ، تب، غش، بي‌اشتهائي.
تداخل با تست‌هاى آزمايشگاهي:
افزايش: آميلاز.
درمان مصرف بيش از حد دارو: تجويز ۸/۰ـ۲/۰ نارکان (narcan) وريدي، اکسيژن، مايعات وريدي، منقبض‌کننده‌هاى عروقي.